Nasze smutki są radościami naszych wrogów.

Na samotność skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

Ucieczka przed walką jest czymś najgorszym, co może się nam przytrafić. Jest o wiele gorsza od przegranej, ponieważ klęska zawsze może stać się dla nas źródłem doświadczenia i nauką, a ucieczka daje nam tylko jedną możliwość: głosić zwycięstwo naszego wroga.

Jeżeli ktoś żyje z tego, że zwalcza wroga, jest zainteresowany tym, aby wróg pozostał przy życiu.

Prawdziwą wartość ma jedynie szacunek wroga.

Bądź uroczy dla swoich wrogów, nic ich bardziej nie złości.

Jeśli myślisz, że jesteś tym, za kogo uważają cię twoi przyjaciele i twoi wrogowie, to znaczy, że z pewnością siebie nie znasz.

Przeszłość to przecież nic innego, jak przyszłość, którą minęliśmy po drodze.

Jej głęboko wierząca matka mawiała, że Bóg zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. A zatem powołał ją na ten świat w pełni świadom, że pewnego dnia odbierze sobie życie, i jego ten czyn nie zaszokuje.

Czas jest tylko szczególną formą przestrzeni.

Samotnym jest się wtedy, gdy ma się czas.

Czas przyspiesza z biegiem lat w pewnej funkcji stałej.

Świat nie miał początku i nie będzie miał końca. Ruch jest wieczny, tak jak i czas, który go mierzy; pojęcie teraźniejszości zawiera pojęcie przeszłości i przyszłości.

Na gniew najlepszym lekarstwem czas.

Ludzie, którzy nigdy nie mają czasu, czynią najmniej.