Wielkość człowieka polega na jego postanowieniu, by być silniejszym niż warunki czasu i życia.

Kiedy ludzie są tego samego zdania co ja, mam zawsze wrażenie, że się pomyliłem.

Wszystko, co ludzkość dotychczas uczyniła i wymyśliła, wzięło się z dążenia człowieka do zaspokojenia swych najgłębszych potrzeb i uśmierzenia bólu.

Naprawdę poznajemy człowieka dopiero po jego śmierci.

Każdy człowiek potrzebuje stale nawet pewnej ilości trosk, cierpień lub biedy, tak jak okręt potrzebuje balastu, by płynąć prosto i równo.

Ludzie nigdy nie są tak dobrzy ani tak źli jak ich opinie.

Aby istnieć, człowiek musi się buntować.

Człowiek nie jest bogaty tym, co posiada, lecz tym, bez czego z godnością może się obejść.

W ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę.

Człowiek staje się ateistą, gdy poczuje się lepszy od Boga.

Moje poglądy bliskie są poglądom Spinozy: podziw dla piękna oraz wiara w logiczną prostotę porządku i harmonii, które w naszej znikomości możemy pojąć jedynie w sposób bardzo niedoskonały. Uważam, że musimy się pogodzić z tą niedoskonałością naszej wiedzy i poznania oraz traktować wartości i pownności moralne jako problemy czysto ludzkie.

Człowieka tak bardzo pochłaniają myśli i plany na przyszłość, że przypomina sobie o życiu dopiero wtedy, gdy jego dni na ziemi są policzone. Ale wówczas na wszystko jest już za późno.

Istnieją dwa rodzaje ludzi: sprawiedliwi, którzy uważają siebie za grzeszników, i grzesznicy, którzy uważają siebie za sprawiedliwych.

Człowiek, który zgadza się ze wszystkimi, nie zasługuje na to, by ktokolwiek się z nim zgadzał.

Psy patrzą na nas z szacunkiem, koty z pogardą, a świnie jak na równych sobie.