Każda rodzi­na tai w so­bie swois­te nieza­dowo­lenie, które zmusza do ucie­czki każde­go jej człon­ka, dopóki po­siada on jakąkol­wiek siłę żywotną.

Jeśli w świecie zwierzęcym wstępują gru­py rodzin­ne, są one z re­guły bar­dziej spois­te niż ludzkie.

Dom rodzin­ny jest zwyk­le miej­scem, gdzie wyłado­wuje się nag­ro­madzo­ne w ciągu dnia ura­zy. Jest miej­scem oczyszcze­nia, w którym można poz­wo­lić so­bie na więcej niż po­za domem.

Cień sta­rej rodzi­ny od­dziela par­tnerów od siebie.

De­mok­racja zaczy­na się w rodzinie.

Jeżeli nie możesz poz­być się rodzin­ne­go upiora, to naucz go tańczyć.

Naj­ważniej­sze jest, by gdzieś is­tniało to, czym się żyło: i zwycza­je, i święta rodzin­ne. I dom pełen wspom­nień. Naj­ważniej­sze jest, by żyć dla powrotu.

Każdy dzień to od­ro­bina życia: każde prze­budze­nie, to od­ro­bina na­rodzin, każdy po­ranek, to od­ro­bina młodości, każdy sen zaś, to na­mias­tka śmierci.

Mąż: człowiek, który nig­dy nie pa­mięta o twoich urodzi­nach, ale w to­warzys­twie chętnie wy­mienia twój wiek.

Je­dynym miej­scem fa­milij­nej zgo­dy by­wa zaz­wyczaj grób rodzinny.

Akt pier­wszy tra­gedii ludzkiej – na­rodzi­ny dziecka.

Aby poz­nać się z naj­dal­szą rodziną, wys­tar­czy się wzbogacić.

Małżeństwo i rodzi­na są tyl­ko i wyłącznie tym, co sa­mi z nich czynimy.

Po­win­no się wy­baczać swoim wro­gom, ale nie wcześniej, niż zos­taną powieszeni.

Idee są potężniej­sze od ka­rabinów. Sko­ro nie poz­wa­lamy naszym wro­gom na po­siada­nie ka­rabinów, to dlacze­go ma­my im poz­wo­lić na po­siada­nie idei?