Właści­we jest ludzkiej na­turze niena­widzić te­go, ko­go się skrzywdziło.

Nie ma we mnie niena­wiści ani żalu, jest tyl­ko świado­mość włas­nej bezużyteczności.

Nie ma większej niena­wiści niż ni­nawiść mężczyz­ny do ko­biety kocha­nej wbrew swej woli.

Niena­wiścią nie można za­jechać da­leko, za da­leko można.

Nie cho­waj niena­wiści po wie­czne cza­sy, ty, który sam nie jes­teś wieczny.

W niena­wiści jest strach.

Praw­dzi­wa niena­wiść to dar, które­go człowiek uczy się latami.

Miłość i niena­wiść są dwo­ma ob­licza­mi te­go samego.

W morzu żyją re­kiny, w oczach ludzi nienawiść.

Jak człowiek się ko­goś boi, to go niena­widzi, ale nie może przes­tać o nim myśleć.

Nie ma we mnie niena­wiści, ani żalu, jest tyl­ko świado­mość włas­nej bezużyteczności.

Nie kochaj moc­no, bo przyj­dzie niena­wiść, nie niena­widź moc­no, bo przyj­dzie miłość.

Co spra­wia, że człowiek zaczy­na niena­widzić sam siebie? Może tchórzos­two. Al­bo nieodłączny strach przed po­pełnianiem błędów, przed ro­bieniem nie te­go, cze­go in­ni oczekują.

Zra­niona miłość może wy­wołać ta­kie sa­me skut­ki co nienawiść.

Miłość nies­pełniona to spe­cyficzny rodzaj niena­wiści. Miej­my się na baczności przed jej ofiarą - myślącym samotnikiem.