Niezbożnik ustami niszczy swego bliźniego,
lecz przezorność wybawia sprawiedliwego.

nieją dwa rodzaje ludzi: sprawiedliwi, którzy uważają siebie za grzeszników, i grzesznicy, którzy uważają siebie za sprawiedliwych.

Jeśli niegodziwcy nie boją się tego, który wymierza sprawiedliwość w imieniu Króla, to znaczy, że wybraliście złego człowieka.

Znaleźć w sądzie sprawiedliwość to jak znaleźć igłę w stogu siana.

Tam, gdzie brakuje społecznej solidarności opartej na zasadzie sprawiedliwości, trudno oczekiwać od obywateli, że będą bronić liberalnych instytucji, zasady hamulców i równowagi czy podziału władz.

Sprawiedliwość ustroju społeczno-ekonomicznego, a w każdym razie jego sprawiedliwe funkcjonowanie, zasługuje ostatecznie na osąd wedle tego, czy praca ludzka jest w tym ustroju prawidłowo wynagradzana. W tym punkcie docieramy znów do pierwszej zasady całego porządku społeczno-etycznego, a jest to zasada powszechnego używania dóbr.

Sprawiedliwość to kolanem w brzuch z ziemi w zęby w nocy skrycie nożem z góry w dół na magazyn okrętu przez worki z piaskiem wobec przeważającej siły w ciemnościach bez słowa ostrzeżenia.

Sprawiedliwość nie posiada przymiotów. Sama jest przymiotem.

Sprawiedliwość musi nastąpić, choćby z tego powodu miał runąć świat.

Sprawiedliwość jest to istota teoretyczna, wcielona w zbiór indywiduów zmieniających się bez ustanku, których dobre intencje i pamięć są, jak one, niezmiennie wędrowne.

Sprawiedliwość jest drugim wielkim zadaniem prawa, jednak pierwszym jest pewność prawa, pokój.

Sprawiedliwość działa na podobieństwo październikowego słońca: kiedy jest, grzeje nawet przy wczesnych mrozach, a kiedy jej nie ma, ziębi człeka nawet pośród najgorętszego popołudnia.

Niech zginie świat, byleby stało się zadość sprawiedliwości.

Prawo zazwyczaj mija się ze sprawiedliwością…

Najtrudniej w życiu jest być sprawiedliwą. O ileż łatwiej jest być wielkoduszną.