Wolnym bowiem jest człowiek tylko wtedy, gdy jest samotny.

Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo samotny.

Samotność łączy ciała, a dusze cierpienie.

Na samotność skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele.

Cóż warte jest własne zdanie, gdy nie ma z kim słowa zamienić.

Mężczyźnie samotność może dopomóc w odnalezieniu siebie, kobietę zabija.

Po prostu niewiarygodne! A jednak możliwe, bo człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura. Tym mężczyznom i wszystkim ludziom, których spotkała, samotność dotkliwie dawała się we znaki. I oni mieli poczucie, że nie liczą się dla nikogo.

Człowiek mógłby żyć samotnie przez całe życie. Ale chociaż sam mógłby wykopać swój grób, musi mieć kogoś kto go pochowa.

Samotność sprawia, że stajemy się bardziej surowi dla siebie samych a łagodniejsi dla innych: i jedno, i drugie czyni nasz charakter lepszym.

Wśród ludzi jest się także samotnym.

Samotność, prawdziwa samotność bez złudzeń, to stan poprzedzający obłęd lub samobójstwo.

Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą.

Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa.

Czujesz się osamotniony. Postaraj się odwiedzić kogoś, kto jest jeszcze bardziej samotny.

Boże, daj mi samotność, bo nienawidzę ludzi.