De­mok­racja zaczy­na się w rodzinie.

Jeżeli nie możesz poz­być się rodzin­ne­go upiora, to naucz go tańczyć.

Naj­ważniej­sze jest, by gdzieś is­tniało to, czym się żyło: i zwycza­je, i święta rodzin­ne. I dom pełen wspom­nień. Naj­ważniej­sze jest, by żyć dla powrotu.

Każdy dzień to od­ro­bina życia: każde prze­budze­nie, to od­ro­bina na­rodzin, każdy po­ranek, to od­ro­bina młodości, każdy sen zaś, to na­mias­tka śmierci.

Mąż: człowiek, który nig­dy nie pa­mięta o twoich urodzi­nach, ale w to­warzys­twie chętnie wy­mienia twój wiek.

Je­dynym miej­scem fa­milij­nej zgo­dy by­wa zaz­wyczaj grób rodzinny.

Akt pier­wszy tra­gedii ludzkiej – na­rodzi­ny dziecka.

Aby poz­nać się z naj­dal­szą rodziną, wys­tar­czy się wzbogacić.

Małżeństwo i rodzi­na są tyl­ko i wyłącznie tym, co sa­mi z nich czynimy.

Miłość zredukowana do przejściowej namiętności, cała płciowość zredukowana do banalnego zaspokojenia, rodzina zredukowana do przejściowego stanu - to człowiek umniejszony do granic klęski w społeczeństwie, które się boi.

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób.

Dzieci niechże uczą się najpierw pieczołowitości względem własnej rodziny i odpłacania się rodzicom wdzięcznością. Jest to bowiem rzeczą miłą w oczach Bożych.

Żadna mądrość, której możemy nauczyć się na ziemi, nie da nam tego, co słowo i spojrzenie matki.

Myśl sobie, co chcesz, ale rodzina jest wieczna, tak jak Bóg.
Na szczęście.

Miłość ma swój własny język. Małżeństwo powraca do języka potocznego.