ładny i ciepły wierszyk, tylko nieco rażą same czasowniki na końcach wersów

,,,,kto to dziś pamięta    

    W skalanych ustach czasem słowo

Warte zastanowienia

Jest w każdym strona blasku

Nie tylko strona cienia    

Jesiennie



..bo poez­ja proszę pa­ni..

cza­sem to kraina jest jesienna..

kiedy dy­wan żółty pod sto­pami..

kiedy ma­gia jest płomienna..

i w krainie proszę pa­ni..

tej je­sien­nej tej cza­sami..

pozłaca­ni cza­rodzieje z kro­pel deszczu me­lan­cho­lię wy­cinają..

a jak spa­da biała suk­nia pod jej czaszą umierają..

wiosennie



..bo poez­ja proszę pa­ni..

cza­sem to kraina jest wiosen­na..

jak na zielo­nym deszczu za­kocha­ni jak mu­zyka drzewienna....

i w krainie proszę pa­ni..

tej wiosen­nej..

tej cza­sami..

szma­rag­do­wi cza­rodzieje z pta­sich wo­jen śmiech ry­sują..

a gdy pot na brązie za­panu­je..

pod ich władzą trum­ny całują..

zimowo



.bo poez­ja proszę pa­ni..

cza­sem to kraina jest zi­mowa..

gdy mi­nusik igłą us­ta ra­ni..

i gdy biała jest rozmowa..

..i w krainie proszę pa­ni tej zi­mowej..

tej cza­sami..

pos­reb­rza­ni cza­rodzieje sop­lem w dłoni smut­ki tkają..

a kiedy bo­ciany zieleń niosą..

pod ich do­mem śmierć spotykają..

zimowo



.bo poez­ja proszę pa­ni..

cza­sem to kraina jest zi­mowa..

gdy mi­nusik igłą us­ta ra­ni..

i gdy biała jest rozmowa..

..i w krainie proszę pa­ni tej zi­mowej..

tej cza­sami..

pos­reb­rza­ni cza­rodzieje sop­lem w dłoni smut­ki tkają..

a kiedy bo­ciany zieleń niosą..

pod ich do­mem śmierć spotykają..



z cyklu 4 pory roku    

letnie



..bo poez­ja proszę pa­ni..

cza­sem to kraina jest let­nia..

kiedy uśmie­cha­mi słońca omo­tani..

gdy życia gra fletnia..

..i w krainie proszę pa­ni..

ta­kiej let­niej..

tej cza­sami..

macho­niowi cza­rodzieje w mok­rych ser­cach chłodem pletą..

a jak złota woła me­lan­cho­lia od­jeżdżają ku niej..

czarną karetą..

To też jest piękne

\"Twój portret wiosenny\" Krzysztof Myszkowski



Chciałbym Cię narysować

wiosny delikatną kreską,

by zbiegły się wszystkie fiołki

nad zbudzoną z zimy rzeką.

Chciałbym, by twe włosy były

jak warkocze leszczynowe,

a usta twe szalone

w kolorze pierwszych poziomek.



Chciałbym by twe oczy były

w majową mgłę oprawione.

Żebyś cała się śmiała

jak wiosenny dzwonek.

Chciałbym, lecz słów brakuje

i wszystkie się plączą.

Chciałbym, lecz nie zdążyłem,

dzień znów schodzi się z nocą.

Taniec zmysłów

Otuliła go myślą płomienną,

odpowiedział żarliwym spojrzeniem,

rozpoczęli cud podróż podniebną

tańcem zmysłów z nieziemskim wprost drżeniem.



Dłonie lekko muskały ramiona,

aksamitem, bo bały się spłoszyć,

odpływała gdzieś rozanielona,

wciąż piękniała w tym blasku rozkoszy.



Płatek róży zapachniał finezją,

tak zapraszał cudownie do tańca,

w namiętności z przepiękną poezją,

noc zagrała ich zmysłom rytm walca.



Gdzieś nad ranem przyjemnie zmęczeni,

utuleni w ramionach czułości,

zasypiali wśród spełnień strumieni,

rozpaleni promieniem miłości.

prawda, że ładny    

Wiemy ze umiera ciało

Ale co z tym ,co uleciało??/

Czy idzie nasze tchnienie

Między elizejskie cienie.

Czy wraca w rodzinne strony

Nad strumień o brzegach zielonych?

Chętnie bym wrócił i juz nie oddchodził.

Nad srebrną rzeką wolnym krokiem chodził

I srebrne spody ryb nawlekał w siebie

Srebrne i liczne jak gwiazdy na niebie.    

W nocy.....nachodzi mnie w łóżku.....napastuje me ciało

wyszukuje jego ulubioną część....delikatnie łaskocze

i zaczyna ssać....i ssać

pier...ny komar....

na pech i fart

Far­cia­rzo­wi i gwóźdź do trum­ny na sęk nat­ra­fić jest w stanie

a pecho­wiec, to na­wet os­tatnią deską ra­tun­ku po łbie dostanie..            

Możesz już spojrzeć w moje oczy- pozwalam,

może właśnie tam w nich znajdziesz odbicie nieba.

Możesz już dotknąć moich dłoni - pozwalam,

może one dadzą Ci słoneczne ciepło.

Możesz już dotknąć mych ust - pozwalam,

może w nich odnajdziesz smak lata....



Ciemna noc...spowiła nasze ciała

Słyszę bicie Twego serca, czuje oddech na mym policzku

Możesz już dotknąć mego wnętrza - pozwalam

Może tam odnajdziemy ...SIEBIE...

Kiedy się kończy coś piękne­go… coś, co roz­począć led­wie się zdążyło…

Wiel­ka szko­da, gdy trwać nie może, ale jakże dob­rze, że cho­ciaż było...

&feature=related

Tym się różni cham od romantyka…

że ten pier­wszy ma­ca a dru­gi dotyka.

Ale trze­ba od­dać praw­dzie też lojalnie…

iż cham także dot­knąć może… ale werbalnie.    

W miłości

W miłości właśnie cenię

Niedoświadczenie.

Miłość nie jest kunsztem,

Miłość jest wzruszeniem.

Jan Sztaudynger

Jej tu­taj nie ma..

jej nie ma w ogóle..

prawda?..dziejopisarzu..?

po­wiedz mi proszę!

to wszys­tko jest na ni­by? dla kamuflażu?

że ni­by ją czuję..że ni­by ją widzę..

a tak nap­rawdę się oszukuję..

i pięknych ko­biet wstydzę..

Po śmier­ci leżec cicho nie będę

To co pod ziemią wszys­tko zdobędę

Mam 100 su­ges­tii względem leżenia

Chcę dwie komórki miec do dzwo­nienia

Nie lu­bię zim­na wiec koc pop­roszę

Parę ręka­wic,no i bam­bosze

Może in­ternet z mi­ni lap­to­pem

Bo się leżeniem wszak znudzę po­tem

Słuchaw­ki,ra­dio i ja­kiś net

Bo chcę od­bierac tam ra­dio zet

Gdy już od­pocznę wreszcie od życia

Troszkę pośpiewam dla cza­su zby­cia

Pop­roszę grzecznie o kil­ka rzeczy

Mam dużo cza­su mnie się nie spie­szy

Ser­wis do ka­wy ,ja­kieś ub­ra­nia

Mam w pla­nie ba­le oraz spot­ka­nia

Już te­raz proszę spray na ro­baki

Ale naj­lep­szy nie by­le ja­ki

Fla­konów per­fum sto by się zdało

Gdyż ciało z lek­ka będzie trącało

Nie chcę na zaw­sze tu się mel­do­wac

Bo za­miast leżec będę wed­ro­wac

Tyl­ko nie włóżcie mi tam lus­terka

Bo nie chcę w lus­tro na siebie zer­kac

I tak roz­pocznę życie po życiu

Już nie na ziemi lecz tam w uk­ry­ciu.

sama wrzucę taaaaakie wielkie    

wiedzialem haha podłość ludzka nie zna granic            

jakbym napisal ze chce 1000 luster zadnego by nie dali    

To z troski o ciebie     co byś się tam nie zapuścił        

W ogrodzie rosła róża.

Zakochał się w niej wiatr.



Byli zupełnie różni,

on - lekki i jasny,

ona - nieruchoma i ciężka jak krew.



Przyszedł człowiek w drewnianych sabotach

i gołymi rękami zerwał różę.



Wiatr skoczył za nim,

ale tamten zatrzasnął przed nim drzwi.



- Obym skamieniał - zapłakał nieszczęśliwy.



- Mogłem obejść cały świat,

mogłem nie wracać wiele lat,

ale wiedziałem, ze na zawsze czeka.



Wiatr rozumiał,

że aby naprawdę cierpieć,

trzeba być wiernym.

(Z.Herbert)